Ik ben Dieuwertje, maar Pleun noemt mij liever Diebertje of Diebie. Moeder van twee kinderen, ik schrijf graag, maak veel foto’s en houd van bakken en koken. Toen ik een aantal jaar geleden het verhaal van Pleun in de Stentor las, dacht ik het meteen; “Ik zou met mijn ervaring graag iets willen betekenen voor Pleun”. Ik werk al jaren in de zorg en was al eerder betrokken bij kinderen met de ziekte van Batten. Sinds eind 2022 mag ik elke week een middag met Pleun doorbrengen. Voor Pleun, maar ook voor haar moeder Evelien, vader Koos en zusje Billie. Naast hard meezingen in de auto maken we nogal eens wat leuks mee. Door deze blogs wil ik jullie graag mee laten lezen in onze avonturen.

De eerste ontmoeting met Pleun, ik weet het nog goed. Ik had Koos en Evelien al een paar keer gesproken en toen was het tijd om Pleun te ontmoeten. Het was even aftasten hoe het zou gaan, want voor Pleun was ik natuurlijk een onbekende. Maar het ijs was al snel gebroken en ik mocht wel even mee om haar kamer te kijken. Waar ik dacht even een half uur kennis te maken, liep dat toch anders. Pleun wilde namelijk ook nog wel even de kleine speeltuin aan het eind van de straat laten zien. Dus daar gingen we, Pleun haar taststok mee en haar hand in de mijne. Ik verwonder mij er even over dat het zo natuurlijk vertrouwd voelt.

Het kleine speeltuintje was leuk, maar Pleun wilde ook nog wel even naar de grote speeltuin. Uiteraard was dat veel leuker, heel hard schommelen, van de glijbaan af en heks spelen. Pleun was de heks en riep “knibbel, knabbel, knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje?”. Al lachend vertelde Pleun verhalen, over van alles. Hoewel Pleun nog veel langer had willen spelen samen, was het toch tijd om terug te gaan. Een bijzondere eerste ontmoeting, samen zo vanzelfsprekend.